Το γεγονός δηλαδή πως κανένας δεν δήλωνε ''φτωχός'' ακόμη κι αν το εισόδημά του τον κατέτασσε στα χαμηλά οικονομικά στρώματα.

Για δεκαετίες με την επίπλαστη και πλαστική οικονομική ευχέρεια και με την, ως ένα βαθμό ισχύουσα ,"κοινωνική κινητικότητα'', ελάχιστοι τοποθετούσαν τον εαυτό τους στους φτωχούς.

Άλλωστε το γεγονός ότι τα παιδιά ζούσαν ή ήλπιζαν βάσιμα να ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους , συνηγορούσε στην άρνηση και την αποκήρυξη της καταραμένης φτώχειας....

Ωστόσο,εδώ και τρία χρόνια, ίσως και λίγο νωρίτερα, ήρθαν τα πάνω-κάτω.

Παλαιοφτωχοί και νεόφτωχοι ζουν το καθημερινό βάσανο της επιβίωσης.

Όνειρα συντρίφθηκαν περιουσίες χάθηκαν, πλήθυναν απελπιστικά οι στρατιές των ανέργων.

Βλέπεις ανθρώπους παραζαλισμένους από τα χαστούκια της εξαθλίωσης να μην ξέρουν ποιοι είναι και πού πάνε.

Ο ισχνός μισθός, όταν υπάρχει, το μαγαζί που έκλεισε, οι συνθήκες δουλειάς [απασχόλησης] με την απόλυση μόνιμη απειλή, τα δάνεια που δεν αποπληρώνονται, οι νέοι που δεν δουλεύουν και δεν ελπίζουν, συνθέτουν το μεγαλύτερο κομμάτι του παζλ της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας.

Δύσκολο να αυτοπροσδιορισθεί ο μικρομεσαίος που βρέθηκε αίφνης στην κάτω μεριά της κοινωνικής πυραμίδας , ως φτωχός. Μαζί με αυτούς που εξαρτώνται από ένα μεροκάματο, οπουδήποτε. Μαζί με αυτούς που τον χώριζαν κάποια κοινωνικά στερεότυπα.

Δύσκολα ένας νέος με ή χωρίς σπουδές που έχει τη στήριξη της οικογένειας ακόμη, να αυτοπροσδιορισθεί φτωχός.

Αυτός που σχεδόν τα είχε όλα και σχεδίαζε με [βάσιμες] ελπίδες το μέλλον του. Κι όμως είναι.

Είναι ένα ''εμπόδιο'' αυτή η άρνηση στο να συνειδητοποίησει ο σημερινός εργαζόμενος η άνεργος πού ακριβώς ανήκει. Ποια είναι η σημερινή κατάστασή του. Ίσως το μούδιασμα που παρατηρείται στην ελληνική κοινωνία παρά τον βομβαρδισμό από ανάλγητα και ατελείωτα μέτρα να οφείλεται και στο γεγονός ότι χρειάζεται κάποιος χρόνος για να αντιληφθεί κανείς πού βρίσκεται και να συνειδητοποιήσει πως τίποτα δεν είναι όπως πριν και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αντιδράσει ο ίδιος και όχι δια αντιπροσώπου.