Παναγιώτατε καί ἀγαπητέ Ἀδελφέ κ. Ἄνθιμε Κύριε Πρόεδρε
τῆς Λέσχης Θεσσαλῶν Θεσσαλονίκης « ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ» κ. Βούλγαρη
Ἀγαπητές Κυρίες καί Κύριοι
Αἰσθάνομαι πραγματικά τήν ἀνάγκη ἀλλά καί τήν ὑποχρέωση νά ἐκφράσω τίς θερμές εὐχαριστίες μου πρός τόν ἀγαπητόν μου κ. Γεώργιον Βούλγαρην, Πρόεδρον τῆς Λέσχης Θεσσαλῶν «Ρήγας Φερραῖος»
καθώς καί τά μέλη τοῦ Δ.Σ. αὐτῆς, διότι εἶχον τήν καλωσύνην νά συμπεριλάβουν καί τήν ταπεινότητά μου εἰς τούς ὑποψηφίους πού θά τιμήσουν μέ τήν ἐκδήλωσιν αὐτήν καί τήν ἰδικήν μου μικράν προσφοράν μου ὡς Ἐπισκόπου ἐπί 42 χρόνια εἰς τον Ἀμπελῶνα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας καί τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ μας. Οἱ εὐχαριστίες μου ἐπεκτείνονται καί πρός ὅλους σας καί πρωτίστως στόν Παναγιώτατον Μητροπολίτην σας κ. ΑΝΘΙΜΟΝ καί λίαν ἀγαπητόν μου Ἀδελφόν, μέ γνωριμίαν ἀπό τά φοιτητικά μας χρόνια, γιά τήν ἐδῶ παρουσία σας. Ἀκόμη εὐχαριστῶ τούς προσκαλέσαντάς με στήν παροῦσα τιμητική ἐκδήλωση, διότι εἰς σ΄ αὐτή θά τιμηθοῦν καί δύο διακεκριμένα καί μέ μεγάλην προσφορά στήν κοινωνία μας πρόσωπα οἱ Θεσσαλοί κ. Μπακατσέλος Ἀλέξανδρος καί ἡ Κυρία Δημητρακοπούλου Δανάη Ἐκδότρια καί Διευθύντρια τῆς μεγάλης Ἐφημερίδος τῆς Λαρίσης « ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Αἰσθάνομαι καί πολύ μεγάλη χαρά διότι τό γεγονός αὐτό περιβάλλεται ἀπό τήν παρουσία καί τήν ἀγάπη τῶν συμπατριωτῶν μου Θεσσαλῶν τούς ὁποίους ἀγαπῶ ὅπως καί τήν Θεσσαλίαν μας, τήν ὁποία, μέ τόν τρόπον μου, ἐβοήθησα, ὅσο μοῦ ἦταν δυνατόν, καί γι΄ αὐτό καί τήν σημερινή τιμητική ἐκδήλωση στό πρόσωπό μου τήν ἀντιπροσφέρω στήν Θεσσαλίαν πού τόσα προσέφερε διαχρονικά καί προσφέρει καί σήμερα στήν Πατρίδα μας.
Ὡς Θεσσαλός αἰσθάνομαι ἰδιαίτερη τιμή, διότι γνωρίζω τήν ἱστορικήν διαδρομήν αὐτοῦ τοῦ ἡρωϊκοῦ χώρου καί τήν προσφοράν του καί ἰδιαιτέρως αἰσθάνομαι τήν ἀγάπην μου ἔντονη μέσα μου γιά τήν Δυτική Θεσσαλία, ἡ ὁποία ἐκτός ἀπό τίς φυσικές ὀμορφιές καί τήν ἱστορίαν της ἔχει νά παρουσιάσει σημαντικώτατα Βυζαντινά μνημεῖα στίς ἀπρόσιτες βουνοκορφές τῶν Ἀγράφων καί τῆς Πίνδου, μέ κορυφαῖα βέβαια τά Μοναστήρια τῶν Μετεώρων πού ἀποτελοῦν τόν δεύτερο πόλο, μετά ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, προσελκύσεως χιλιάδων ἐπισκεπτῶν καί τά ὁποῖα ὡς Μητροπολίτης Σταγῶν καί Μετεώρων διακονῶ. Ἀλλά ἡ ἰδιαιτέρα μου πατρίδα, το Φανάρι, μέ συγκινεῖ βαθύτατα πού ἐκεῖ ἔζησα τά παιδικά μου χρόνια καί ἔδωσα πληθωρικά τήν ἀγάπη μου, καί πού ἡ ἱστορία τοῦ χωριοῦ μου ἀρχίζει ἀπό τόν Ὅμηρο καί τόν Στράβωνα ὡς ἡ Ἰθώμη ἡ Κλωμακόεσσα, καί πού καί σήμερα διατηρεῖ τό περίφημο φρούριο τοῦ 15ου αἰῶνος καί τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ κτισμένο στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του πού ὡς Ἐπίσκοπος Φαναρίου ( ἕνας ἐκ τῶν 73 γνωστῶν μας Ἐπισκόπων, τῶν ὁποίων ὑπάρχει ἀναμνηστική στήλη στόν κεντρικό Ἱερό Ναό ), ἐμαρτύρησεν τό 1601.
Ἀγαπητοί μου. Ἡ διακονία μου στήν Ἐκκλησία ἔχει ζωήν 47 ἐτῶν ἐκ τῶν ὁποίων τά 42 ὡς Ἐπισκόπου. Ὡς Ἐπισκόπου ἡ διακονία μου ἀποτελεῖται ἀπό τρεῖς περιόδους. Ὡς Μητροπολίτης Τρίκκης καί Σταγῶν ἐξελέγην το 1970 καί κατέστην Ἔκπτωτος τό 1974 ἄνευ οὐδεμιᾶς διαδικασίας, κατηγορίας, ἀπολογίας κ.λ.π. με δύο Συντακτικές Πράξεις 3 καί 7, ἐπειδή ἐξελέγην ἐπί Ἰερωνύμου καί χωρίς νά ἔχω ὡς πολίτης τό δικαίωμα νά δικασθῶ καί παρέμεινα 16 ½ χρόνια ἐκτός ὑπηρεσίας. Το 1991, μετά τήν παρασχεθεῖσαν δυνατότητα ἀπό τήν πολιτεία προσφυγῆς στό Σ. τ. Ε. καί τῆς δικαιώσεως ἀπό αὐτό ἔγινε ἡ ἐγκατάστασίς μου ὑπό τῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν νεοσύστατον , προσωρινή καί προσωποπαγῆ Ἱεράν Μητρόπολιν Σταγῶν καί Μετεώρων στην ὁποία διακονῶ, μέ τήν ἀνοχήν καί ἀγάπην τοῦ Θεοῦ ἐπί 22 ἔτη. Ὡς ἔκπτωτος ἐργάστηκα πνευματικά συνεχῶς. Διότι ἐπίστευα εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί ἐπιθυμοῦσα νά προσφέρω στήν ἀγάπη τοῦ λαοῦ. Ἦτο κατάφορος ἡ ἀδικία, ἀλλά ἤμουν εἰρηνικός. Ἐργάστηκα καί ἐργάζομαι μέ εἰλικρίνειαν καί ἀγάπην καί ὅ,τι ἔπραξα μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁλίγον καί πενιχρόν. Τά ἔργα τά ὑλικά γίνονται εὐκολότερα ἀπό τήν πνευματικήν προσφοράν. Καί γιά το λόγο αὐτό στήν πρόταση τοῦ κ. Προέδρου, τόν ὁποῖο γνωρίζω ἀπό μικρό παιδί, νά μή μέ συμπεριλάβει στήν τιμητικήν αὐτήν διάκρισιν, δέν μέ ἄκουσε καί σήμερα εἶμαι ἐνώπιόν σας.
Ἀγαπητοί μου. Ἔχω συναίσθησιν τῆς ἀποστολῆς μου. Πιστεύω ὅτι καί ἐάν κάμωμε ὅλα ὅσα θέλει ὁ Θεός, εἴμαστε « ἀχρεῖοι δούλοι» Του. Ἐνώπιον τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἡ ἰδική μου προσφορά εἶναι πτωχή. Ἔχω ὅμως τήν μαρτυρία τῆς συνειδήσεώς μου καί τήν γνῶσιν τῆς ἀποστολῆς μου, ὅτι δέν ἐγκατέλειψα τήν ἀρετήν τῆς ἀγάπης γιά τήν Ἐκκλησία, γιά τόν Θεό καί γιά τόν λαό μας. Τό καθῆκον αὐτό γίνεται σήμερα ἐπιτακτικό, γιατί ἡ πατρίδα μας ἔχει χάσει σέ μεγάλο βαθμό τόν προσανατολισμό της. Ἡ ἡγεσία της δεν ἐμπνέεται ἀπό τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ λαός μας, ἐν πολλοῖς παραμένη στίς παραδόσεις του. Καί περιμένη τήν μαχόμενη Ἐκκλησία μας.
Εὐχηθῆτε νά παραμείνω «ἐν τῇ ἀγάπῃ Του» καί νά φύγω ἀπό τήν παροῦσα ζωή μέ τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ.
Εὐχαριστῶ.
