Της Ελένης Σκαρλάτου
Θεία Λειτουργία πραγματοποιήθηκε (μετά από πενήντα χρόνια) στη Σκήτη του Αγίου Γρηγορίου Μετεώρων σε ύψος πενήντα περίπου μέτρων, όπου η πρόσβαση γίνεται μόνο με αναρρίχηση, χοροστατούντων των Καθηγουμένων της Ι.Μ. Μεγάλου Μετέωρου π. Νύφωνος, και της Ι.Μ. Αγίας Τριάδας π. Δομετίου, συμπαραστατούμενοι από τον Αρχιμανδρίτη της Ι.Μ. Βαρλαάμ π. Βαρλαάμ και Μοναχών των Ι.Μ. των Μετεώρων.
Η πρωτοβουλία ανήκε στη Μοναστική Κοινότητα και στην Π.Υ. Καλαμπάκας.
Ανάμεσα στην προεκλογική παραζάλη και την κρίση των αξιών τούτες τις μέρες, όπου η αλήθεια μπερδεύεται με γκρίζες διαφημίσεις, μεγάλα λόγια και τρανταχτές υποσχέσεις για μια δήθεν καλύτερη Ελλάδα, για ένα ξημέρωμα χωρίς αυγή, γίνεται κάτι σε τούτη την ιερή περιοχή και σπάζει τα δεσμά της παραζάλης .
Γίνεται κάτι και μας φέρνει μπροστά στο άγνωστο θεϊκό μεγαλείο, όπου ξοδεύτηκαν νιάτα μιας άλλης αλαργινής εποχής για την πίστη και τη ζωή.
Υπάρχουν γωνιές, τρύπες και προσευχάδια σε τούτον τον μοναδικό τόπο, όπου ο χρόνος σταμάτησε κάποτε εκεί στο άγνωστο χθες, χωρίς ρολόι και εποχές, χωρίς ήλιο και φως, χωρίς τίποτα το σύγχρονο.
Δεν υπήρχε τίποτα από αυτά.
Υπήρχε όμως πίστη και θέληση, πίστη τρανή και υπέροχη.
Ήθελαν με το δικό τους τρόπο οι αυτάδελφοι πατέρες της εποχής ν’ αφήσουν ίχνη γι αυτή την πίστη και παρακλάδια.
Αυτά τα παρακλάδια θέριεψαν και θεριεύουν σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, μοναδικά.
Εκείνους δεν τους γνωρίσαμε όπως τους τωρινούς πατέρες μας.
Τους ξέρουμε όμως πολύ καλά από τα έργα τα άγια που μας άφησαν, τρανή απόδειξη της πίστης και της προσευχής για τούτον τον κόσμο που έφτασε με λιγοστά ιδανικά και πολλές χαμένες αξίες.
Τους ξέρουμε, ναι τους ξέρουμε, γιατί οι τωρινοί πατέρες που υπηρετούν ότι απέμεινε από το παλιό και πασχίζουν καθημερινά να το κρατήσουν όρθιο, είναι στιγμές που δίνουν ότι και όσο μπορούν μεταλαμπαδεύοντας στους αιώνες όπως και οι προκάτοχοί τους το ιερό, το μοναδικό, το Άγιο. Εμείς ας εμπεδώσουμε όλοι, ότι τούτος ο τόπος χρειάζεται σε όλους τους τομείς αγώνες και άξιους συνεχιστές όπως οι Άγιοι Πατέρες των Ιερών δικών μας Μονών.
Αυτός ο πρόλογος έχει να κάνει με το ασκητήριο του Οσίου Γρηγορίου, που βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του βράχου Πυξάρι αριστερά και πάνω από τον Άγιο Αντώνιο και απέναντι από τον Άγιο Νικόλαο τον Μπάντοβα.
Αυτό το Ασκητήριο είναι με ξυλόφρακτους εξώστες ακριβώς όπως οι κτήτορές του όσιοι αυτάδελφοι πατέρες Γρηγόριος και Θεοδόσιος κατασκεύασαν το 1343-1344.
Ο βράχος αυτός σχηματίζει οξεία γωνία, έτσι τα ξύλινα παλιά παραπήγματα δεν βρέχονται και υπάρχουν ακόμα.
Μετά το τέλος των αυτάδελφων πατέρων Γρηγορίου και Θεοδοσίου δεν υπάρχουν στοιχεία που να αναφέρουν κάτι για το τρισπήλαιο ασκητήριο.
Το Ι972 μοναχοί του Μεγάλου Μετεώρου επιχείρησαν ανάβαση με τρίχινη ανεμόσκαλα στο δυσπρόσιτο ασκητήριο. Εκεί βρήκαν την ανεμόσκαλα και το καρούλι για το ανέβασμα αλλά και ένα μεγάλο κοφίνι για την μεταφορά των υλικών. Ανάμεσα στις κοιλότητες των βράχων εντόπισαν λαξευμένα κελιά μικρά και σε ένα άλλο σπήλαιο, ναΐσκο, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Τότε ετέλεσαν εκεί οι μοναχοί Μετεωρίτες Θεία λειτουργία που ποιος ξέρει από πότε είχε να τελεσθεί.
Σύμφωνα πάντα με στοιχεία από το βιβλίο «ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΔΑΣΟΣ» Ιερά ασκητήρια, της Θεοτέκνης μοναχής οι Μετεωρίτες Μοναχοί ανακάλυψαν παλαιότατη εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας κατασκευασμένη πάνω σε δέρμα και φορητή εικόνα με την Δέηση ( Παναγία, Χριστός, Πρόδρομος) του 14ου αιώνα.
Ο ναΐσκος, ανακάλυψαν πως ήταν διακοσμημένος με παλαιές Αγιογραφίες. Ακόμα βρέθηκαν λαξευμένοι οι τάφοι των κτητόρων ολόσωμη Αγιογραφία του Αγίου Παχωμίου αλλά και άλλων οσίων ασκητών της εκκλησίας μας. Μεταξύ των άλλων Αγίων μορφών στο υπέρθυρο της εισόδου επί του δυτικού τοίχου στηθαίες προβάλλουν τρεις μορφές αγίων γυναικών, ήτοι: η Αγία Μαρίνα, η Αγία Βαρβάρα και η Αγία Αναστασία. Ακόμα ο τάφος του Χριστού με τον αποκυλισθέντα λίθο.
Το έτος 1994 ειδικό συνεργείο αναρριχητών από Γαλλικό κανάλι ετοίμασαν ντοκιμαντέρ της περιοχής παραμένοντας ιδιαίτερα στις αγιογραφίες του σπηλαίου αυτού.
Η Ιστορία από εδώ και κάτω χρειάζεται πολύ μελέτη για να αποτυπωθεί με λεπτομέρεια σε ένα ρεπορτάζ.
Τι να γράψει κανείς όταν οι αιώνες δεν σβήνουν τα ίχνη του χθες.
Το Σάββατο 24 Μαΐου 2014 το πρωί, οι μοναχοί πατέρες μας με τη βοήθεια αναρριχητών της περιοχής και ανδρών της Π.Υ. Καλαμπάκας, μετά από πολλά χρόνια τόλμησαν την ανάβαση σφιχτοδεμένοι με την πίστη και την επιθυμία να συναντήσουν τα έργα των προγόνων τους μέσα στο σπήλαιο της πίστης όπου πνοή, φόβος, δέος ,συνέχεια και τέλος συνυπάρχουν .
Εκεί τέλεσαν μετά από χρόνια μια ακόμα θεία λειτουργία οι δικοί μας πατέρες. Ο αντίλαλος των φωνών τους ενώθηκε με το Μετεωρίτικο στερέωμα και με σιγουριά γράφω ότι προσευχήθηκαν για όλους εμάς αλλά και για την πατρίδα μας που βιώνει δύσκολες στιγμές.
Το μήνυμα το πήραν εκεί ψιλά όσων τα ονόματα υπάρχουν γραμμένα εντός του σπηλαίου και θα υπάρχουν ανά τους αιώνες.
Βάσει των λεγομένων των πατέρων, ελπίζουμε ότι θα καθιερωθεί κάθε χρόνο μια μοναδική ακόμα γιορτή σε τούτον τον ευλογημένο τόπο. Το πρώτο βήμα έγινε.
Ελένη Σκαρλάτου
