Ποιος «πληρώνει» τώρα για έναν τέτοιο θάνατο;
Γι' αυτό χρειάζεται να είναι προνοητικοί όσοι δίνουν εντολές.
Ήταν Τρίτη 2α Ιουλίου το πρωί και τίποτα δεν προμήνυε το κακό που θα ερχόταν.
Τίποτα δεν έλεγε, ΟΧΙ, ΜΗ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ και σήμερα έξι μέρες μετά κανένας δεν δίνει
απάντηση σε πολλά αναπάντητα ερωτήματα της οικογένειας και πολλών ακόμα πολιτών.
Έπρεπε ή δεν έπρεπε;
Έτσι ή αλλιώς;
Πέδιλα ή σκάλα;
Προκειμένου να αλλαχθεί η μοιραία λάμπα.
Όπως κι αν έγινε, το κακό έγινε κι ένα παλικάρι πήρε το δρόμο που δεν έχει επιστροφή.
Ποιος λοιπόν θ'απαντήσει, γι' αυτό το απρόσμενο τέλος και τον ερχομό του σ'αυτόν
τον κόσμο που είναι γεμάτος παράξενες διαδρομές;
Η συνειδητοποίηση του κενού στην οικογένειά του ίσως δεν ήρθε ακόμα. Σ' όλους εμάς ήρθε και πέρασε, πάει. Εκείνοι δεν θα ξεχάσουν ποτέ το παλικάρι τους. Θα περπατούν σε καμένη άμμο και θα παγώνουν, γιατί η έλλειψη του παιδιού τους πονάει πολύ.
Τη χαρά της δίμηνης εργασίας για μερικά ευρώ δεν την άφησε το μοιραίο ραντεβού με την σκάλα, τη λάμπα και την κολώνα να αντέξει.
Πριν λίγες μέρες η αυλαία της ζωής έκλεισε για τον νεαρό Θανάση.
Σήμερα γράφηκε και το τέλος της διαδρομής.
Ούτε λόγια λοιπόν, ούτε και η σιωπή μπορούν να τιθασεύσουν τον πόνο.
Το βλέμμα του Θανάση παγιδεύτηκε στο κενό μεταξύ σκάλας ,κολώνας και γης και.... εκεί θα μείνει για να προβληματίζει τους πάντες.
Μπορεί το καντηλάκι της ζωής του Θανάση να έσβησε από τούτον τον άδικο κόσμο
Θα καίει όμως σε έναν άλλο κόσμο ΔΙΚΑΙΟ όπου η ζωή είναι και άφοβη και συναρπαστική όπου ο Θανάσης σαν άγαλμα, σαν αστέρι θ' αγωνίζεται για το δίκαιο και το αληθινό.
Όλες οι απώλειες δεν γίνονται αποδεκτές. Πώς να γίνει κι αυτή;
Ο Θανάσης πάλεψε τόσες μέρες γιατί δεν ήθελε να μας πει αντίο.
Μας το λέει τώρα από τον κόσμο της γαλήνης. Από εκεί θα παρακολουθεί για ένα καλύτερο αύριο των παιδιών όλου του κόσμου που εκείνος δεν πρόλαβε να ζήσει.
Της Ελένης Σκαρλάτου
