Του Αρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμο γεμᾶτο εἰρωνεία, ὅπου ἡ ἀγάπη καὶ τὸ μῖσος, ἡ φιλία καὶ ἡ ἔχθρα, ἡ συμπάθεια καὶ ἡ ἀ-πέχθεια, ἡ ὀμορφιὰ καὶ ἡ ἀσχήμια, ..
ἡ ὁμόνοια καὶ ἡ διχόνοια, ἡ καλοσύνη καὶ ἡ κακία συνυπάρχουν συχνὰ ἀλληλένδετα.
Ἡ ζωὴ εἶναι γεμάτη ἀπὸ παράδοξα. Γεμάτη ἀπὸ ἀγάπες ἀνεκπλήρωτες, ἀπὸ λόγια ἀσαφή, ἀπὸ ἀγκαλιὲς ἀσυγκράτητες. Γεμάτη ἀπὸ ἀγκάθια ποὺ πληγώνουν καὶ λουλούδια ποὺ μαραίνονται.
Πόσο παράξενοι ποὺ εἶναι οἱ ἄνθρωποι!!!
Ὅταν πεθαίνῃς, σοῦ προσφέρουν λουλούδια. Πανέμορφα μπουκέτα γεμᾶτα χρῶμα καὶ ἄρωμα.
Χρώματα ζωηρὰ καὶ ζωντανά, εὐωδιὲς μεθυστικές, ὀμορφιὰ ἄψογη, στολίζουν τὸ ἄψυχο σῶμα σου. Σὰν φόρος τιμῆς, μιὰ ὕστατη ἔνδειξη ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ(;). Σὰν μιὰ ἄτυχη εἰρωνεία, λὲς καὶ ἡ ζωή, ποὺ τόσο σκληρά σου φέρθηκε, ἔρχεται στὸ τέλος νὰ σοῦ προσφέρῃ ὅ,τι στέρησε.
Τὰ λουλούδια, σύμβολο ὀμορφιᾶς καὶ ἐφήμερης εὐτυχίας, κοσμοῦν τὸν τάφο σου, στολίζουν τὸ ἄψυχο καὶ κρύο κορμί σου.
Καὶ ὅμως, ὅσο ζῇς, σοῦ καρφώνουν ἀγκάθια... Λόγια πικρά, ματιὲς κακές, βλέμματα καχύποπτα, ψυχὲς σκληρές, πράξεις ἄδικες, κριτικὴ καυστική, εἰρωνεία δηλητηριώδης, ἀδιαφορία τσουχτερή, τρυποῦν τὴν ψυχή σου καὶ πληγώνουν τὴν καρδιά σου, τὰ ὁποῖα ἀφήνουν σημάδια ἀνεξίτηλα. Σὰν δηλητήριο ποὺ σιγά-σιγά σὲ πνίγει, σὲ σκοτώνει. Σὰν νά 'ναι ἡ ὕπαρξή σου ἀγκάθι στὰ μάτια τους..., σὰ νά 'ναι ἡ χαρά σου ἁμαρτία ἀσυγχώρητη...
Γιατί, ἄνθρωποι, αὐτὴ ἡ ἀντίφαση;
Γιατί σκορπᾶτε ὀμορφιὰ καὶ πόνο μὲ τόση ἄνεση;
Γιατί τόση σκληρότητα, ἐχθρότητα, ἀπονιά, ἀγριότητα, ἀσπλαχνιά;
Γιατί νὰ πνίγετε τὴν ἀγάπη μὲ μῖσος, νὰ σκοτώνετε τὴν ὀμορφιὰ μὲ ἀγκάθια;
Μήπως φοβᾶστε; Φοβᾶστε μήπως ἡ λάμψη τῆς ὕπαρξής σας σβήσῃ δίπλα στὸ φῶς τοῦ ἄλλου; Μήπως ἡ χαρὰ τοῦ γείτονα τσακίσῃ τὴν δική σας ψεύτικη εὐτυχία;
Στὰ πρόσωπά σας, ζωγραφίζεται ἡ ὑποκρισία. Στὰ χείλη σας, ψεύτικα λόγια ἀνθίζουν. Στὶς πράξεις σας, ἡ ἐγωπάθεια βασιλεύει...
Μάθετε, ἄνθρωποι, πὼς ἡ ἀγάπη δὲν σβήνει, ἡ ὀμορφιὰ δὲν τσακίζεται. Ἀντιθέτως, δυναμώνουν, ἀνθίζουν καὶ μοσχοβολοῦν ὅταν μοιράζονται.
Καὶ μετά, ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς σιωπῆς, ὅταν τὸ σῶμα ἀφήνῃ τὴν τελευταία του πνοή, τότε θυμᾶστε τὴν ὀμορφιά. Τότε προσφέρετε λουλούδια, σύμβολα ἐλπίδας καὶ ἀγάπης.
Μὰ ἡ ἐλπίδα ποῦ πῆγε; Ἡ ἀγάπη ποῦ χάθηκε;
Γιατί ἔπρεπε νὰ ἔρθῃ ὁ θάνατος γιὰ νὰ τὰ θυμηθῆτε;
Γιατί οἱ ἄνθρωποι περιμένουν νὰ πεθάνῃς γιὰ νὰ σοῦ δείξουν τὴν ἀγάπη τους;
Γιατί περιμένουν νὰ σβήσῃ ἡ φωνή σου γιὰ νὰ σὲ ἀκούσουν;
Γιατί περιμένουν νὰ κλείσουν τὰ μάτια σου γιὰ νὰ σὲ δοῦν;
Ἀφῆστε τὰ ἀγκάθια σας στὴν ἄκρη. Ἀφῆστε τὰ λουλούδια νὰ ἀνθίσουν στὴν ψυχή σας. Δῶστε ἀγάπη, ὅσο ζεῖτε. Δῶστε ἀγάπη, ὅσο μπορεῖτε.
Ἂς μάθουμε, λοιπόν, νὰ προσφέρουμε λουλούδια στοὺς ἀνθρώπους ὅσο ζοῦν.
Ἂς τοὺς δείξουμε τὴν ἀγάπη μας, ἂς τοὺς ποῦμε τὰ ὄμορφα λόγια ποὺ κρύβουμε στὴν ψυχή μας.
Ἂς τοὺς ἀγκαλιάσουμε σφιχτά, ἂς τοὺς δώσουμε τὴν ζεστασιὰ ποὺ νιώθουμε.
Γιατὶ ἡ ζωὴ εἶναι σύντομη, σὰν ἕνα λουλοῦδι ποὺ ἀνθίζει καὶ μαραίνεται. Ἂς μὴν ἀφήσουμε τὰ ἀγκάθια νὰ πνίξουν τὴν ὀμορφιά της...
Ἂς γεμίσουμε τὴν ζωή μας μὲ ἀγάπη, μὲ λόγια τρυφερά, μὲ ἀγκαλιὲς ζεστές...
Ἂς δείξουμε στοὺς ἀνθρώπους πόσο πολύτιμοι εἶναι, ὅσο ἀκόμα ζοῦν...
Καὶ ἂς ἀφήσουμε τὰ λουλούδια γιὰ τὸ τέλος, σὰν μιὰ ὕστατη ὑπόσχεση γιὰ μιὰ αἰώνια ὀμορφιά, γιὰ μιὰ ἀγάπη ποὺ δὲν θὰ σβήσῃ ποτέ...!!!
Παράξενοι ποὺ εἶναι οἱ ἄνθρωποι! Ξέρουν νὰ πονοῦν, μὰ ξέρουν καὶ νὰ ἀγαποῦν. Ξέρουν νὰ σκορποῦν ἀγκάθια, μὰ ξέρουν καὶ νὰ προσφέρουν λουλούδια.
Μόνο ποὺ ἡ ἀγάπη καὶ ὁ πόνος ἔρχονται πάντα ἀργά. Ἔρχονται ὅταν ἡ ψυχὴ ἔχει πιὰ φύγει, ὅταν τὸ σῶμα ἔχει πιὰ παγώσει.
Καὶ μένει μόνο ἡ ἐρώτηση: Γιατί, ἄνθρωποι, γιατί;
Φίλοι μου, ἡ ζωὴ εἶναι πολύτιμη καὶ φευγαλέα.
Ἂς προσφέρουμε λουλούδια στοὺς ζωντανούς, ἂς σκορπίσουμε ἀγάπη καὶ καλοσύνη, ἂς ἀφήσουμε τὰ ἀγκάθια μακριά.
Γιατὶ μόνο τότε, ὅταν ἡ ζωὴ σιγά-σιγά σβήνῃ, θὰ νιώσουμε τὴν εὐωδιὰ τῆς ἀγάπης νὰ μᾶς ἀγκαλιάζῃ. Μόνο τότε, ἴσως, θὰ ἀγγίξουμε τὴν οὐσία τῆς ὕπαρξης, θὰ νιώσουμε τὴν γαλήνη τῆς αἰωνιότητας.
Καὶ τότε, ἴσως, οἱ ἄνθρωποι, πάψουν νὰ εἶναι παράξενοι...!!!
