Νίκος Λέγκας: Να μην αφήσουμε τον Ε65 στη τύχη του. Για να σταματήσει το "αναπτυξιακό βέρτιγκο" του Ν. Τρικάλων ΜΕΤΩΠΟ και συντονισμός ΤΩΡΑ πριν είναι αργά.
Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ούτε αιφνιδιασμός οι εξελίξεις για τον Ε65. Το πρόβλημα ήταν γνωστό και μάλιστα από καιρό. Από τη στιγμή που άρχισε μια «περίεργη», «προκλητική» και «αντιφατική», όσον αφορά στους στόχους της, επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης.
Μια επαναδιαπραγμάτευση που «πάτησε» στην επιδείνωση της βιωσιμότητας του έργου, στην αδυναμία των τραπεζών να το χρηματοδοτήσουν, στην «καφέ αρκούδα» που έκανε την εμφάνισή της για να αλλάξει η χάραξη του οδικού άξονα και στην αφερεγγυότητα του Δημοσίου να καταβάλλει έγκαιρα τη συμβατική Χρηματοδοτική του Συμβολή.
Περιτύλιγμα της επαναδιαπραγμάτευσης ή μάλλον το «κερασάκι στην τούρτα», τι άλλο; Η μείωση της τιμής των διοδίων. Τώρα, πως «δένει» αυτό το περιτύλιγμα με το καθεαυτό περιεχόμενο της επαναδιαπραγμάτευσης, αυτό δεν μπόρεσε να εξηγηθεί από κανέναν παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις και παρεμβάσεις
Θυμίζω λοιπόν αυτό το χρονικό του «προαναγγελθέντος θανάτου του Ε65».
Από τις 6/10/2010 είχα επισημάνει ότι η φημολογούμενη τότε επαναδιαπραγμάτευση θα υποθήκευε την τύχη του έργου, ενώ στις 24/10/2010 ζητούσα από τον τότε αρμόδιο Υπουργό κ. Μαγκριώτη να απαντήσει στο ερώτημα, για ποιο τελικά λόγο γίνεται η επαναδιαπραγμάτευση και μάλιστα σε λάθος βάση.
Στις 4/1/2011 επεσήμανα ότι η επαναδιαπραγμάτευση θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου. Για αυτό και στις 17/5/2011 είχα ζητήσει από τον Περιφερειάρχη Θεσσαλίας σύσκεψη όλων των φορέων για τις εξελίξεις στα αναπτυξιακά έργα του Νομού Τρικάλων, η οποία και πραγματοποιήθηκε.
Στις 29/11/2011 εκδηλώνεται και πάλι μια νέα προσπάθεια εγκατάλειψης της κατασκευής του πιο δύσκολου και κοστοβόρου τμήματος του Ε65 (Βόρειο Τμήμα), γεγονός που με ανάγκασε στις 9/12/2011 τόσο στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, όσο και στην ολομέλεια να δηλώσω την πρόθεσή μου να μην ψηφίσω καμία τέτοια σύμβαση που θα έκανε «λοβοτομή» στο έργο και θα αλλοίωνε τον στρατηγικό χαρακτήρα του, αφού θα είχαμε να κάνουμε με ένα άλλο έργο από αυτό που σχεδιάστηκε αρχικά
Χαρακτηριστικά είχα τονίσει τότε πως «οι οδικοί άξονες δεν είναι έργα για να λύσουμε τα προβλήματα της γειτονιάς μας, ούτε του Νομού μας, ούτε της Περιφέρειάς μας. Είναι έργα που αυξάνουν το χωρικό ανταγωνισμό, περιορίζουν τα μονοπωλιακά πλεονεκτήματα, προκαλούν αναδιενεμητικές μεταβολές και μειώνουν τις ενδοπεριφερειακές ανισότητες, αυξάνουν την ανάπτυξη καθόσον η μόχλευση των 6.5 δις που θα γίνει μέσα από τα συγχρηματοδοτούμενα έργα θα δημιουργήσει 15.000 νέες θέσεις εργασίας, μειώνοντας παράλληλα την ύφεση και κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες».
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, επανήλθα στις 14/12/2011 και με επιστολή μου στον Περιφερειάρχη κ. Αγοραστό, ζητούσα άμεση σύγκλιση των φορέων, ενώ στις 27/12/2011, με αφορμή τις εξελίξεις και στο θέμα του ΤΕΙ επεσήμανα την ανάγκη δημιουργίας ενός μετώπου διεκδίκησης πριν είναι αργά.
Εν κατακλείδι, δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε άγνοια. Ότι δεν γνωρίζαμε το μέγεθος του προβλήματος. Ότι για όλα έφταιγε η κρίση.
Βεβαίως η κρίση είχε και έχει καθοριστικές συνέπειες στην πορεία του έργου. Αντίστοιχες όμως συνέπειες έχει και στα τα υπόλοιπα έργα, που μάλλον θα συνεχίσουν.
Αυτή τη στιγμή πρώτιστης σημασίας είναι το πραγματικό ενδιαφέρον μας για το έργο.
Πιστεύουμε στο το έργο αυτό, το θέλουμε, το «κυνηγάμε» και με ποιο τρόπο;
Γιατί, απλά δεν αρκεί να το παρακολουθούμε μέσω δημοσιευμάτων.
Εάν λειτουργήσουμε έτσι είναι βέβαιο ότι θα γίνουμε θεατές μιας αυξανόμενης -με γεωμετρική πρόοδο μάλιστα- αποκαθήλωσης όλων των αναπτυξιακών έργων που ξεκίνησαν στο Νομό μας.
Και μπορεί εύκολα να ξηλώνονται δύσκολα όμως ξαναδημιουργούνται. Θυμίζω ότι για να φτάσουμε στην ωρίμανση και στο ξεκίνημα του έργου απαιτήθηκαν δεκάδες παρεμβάσεις ,παραστάσεις και κινητοποιήσεις στα 15 και πλέον χρόνια που πέρασαν από τη στιγμή που το ΤΕΕ Κεντρικής Θεσσαλίας παρουσίασε για πρώτη φορά την ιδέα του μεγάλου αυτού έργου.
Κοντά σε όλα αυτά, επιτακτική είναι η ανάγκη να συζητηθεί το μέλλον του Νομού μας, η προοπτική του, το αναπτυξιακό πρότυπο που θα πρέπει να επιδιωχθεί. Όποιος ισχυριστεί ότι υπάρχει, πλανάται πλάνη οικτρά.
Η απώλεια του αναπτυξιακού προσανατολισμού οφείλει να αποκατασταθεί.
Μπορεί μέσα στη νέα περιφερειακή διάρθρωση οι χωρικές ενότητες των Νομών να έχουν αποδυναμωθεί, αναμφισβήτητα όμως έχουν αγωνίες, έχουν λόγο, έχουν ιδέες, τις οποίες οφείλουν να εκφράσουν αλλά και να υλοποιούν.
Προς στην κατεύθυνση αυτή ένας δρόμος υπάρχει:
να συγκροτηθεί ένα διεκδικητικό μέτωπο που με συνεννόηση και αποφασιστικότητα θα φέρει ξανά το Ν. Τρικάλων στο προσκήνιο.
Τώρα πριν είναι αργά.
