Τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Μποροῦμε, φίλοι μου, νὰ «ταξιδεύουμε» στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας μὲ καλή, ἀλλὰ καὶ κακὴ διάθεση• μὲ λαμπερὸ βλέμμα...
ἢ καταρρακωμένο ὕφος• ὅλα εἶναι παιχνίδια τοῦ μυαλοῦ... ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται!
Ἐφ' ὅσον δὲν μποροῦμε ν' ἀλλάξουμε τὴν πραγματικότητα, ἂς ἀλλάξουμε τὰ μάτια ποὺ τὴ βλέπουν!
Ἕνα χαμόγελο ἀξίζει πολλά, δὲν διαρκεῖ παρὰ μονάχα μία στιγμή, ἀλλὰ ἡ ἀνάμνησή του, εἶναι αἰώνια... δὲν μπορεῖς νὰ τὸ δανειστῇς, οὔτε νὰ τὸ ζητήσῃς, οὔτε νὰ τὸ κλέψῃς... μόνο ἂν σοῦ τὸ χαρίσουν ἔχει ἀξία, μεγάλη ἀξία!!!
Ἐνῶ δὲν στοιχίζει τίποτα, εἶναι τόσο πολύτιμο!
Κάνει πλούσιο ἐκεῖνον ποὺ τὸ δέχεται, συνάμα, ἐκεῖνος ποὺ τὸ δίνει δὲν φτωχαίνει!
Ἕνα χαμόγελο, ξέρετε τί κάνει;
● ἀναπαύει τὸν κουρασμένο...
● δίνει θάρρος στὸν ἀπογοητευμένο...
● παρηγορεῖ τὸ λυπημένο...
● ἀναπτερώνει τὴν αἰσιοδοξία...
● δημιουργεῖ εὐτυχία στὸ σπίτι...
Καὶ ὅμως, αὐτὸ τὸ χαμόγελο, δὲν δανείζεται... δὲν κλέβεται... δὲν ἀγοράζεται... δὲν παίρνεται ἐκβιαστικά, γιατὶ ἡ ἀξία του εἶναι μόνον ὅταν δίνεται ἀπὸ καρδιᾶς!
Ἡ πιὸ χαμένη ἀπὸ ὅλες τὶς μέρες μας, Φίλτατοί μου Φίλοι, εἶναι ἐκείνη ποὺ δὲν καταφέραμε νὰ χαμογελάσουμε, ἔστω καὶ σὲ ἕναν ἄνθρωπο... ἔστω καὶ στὸν καθρέπτη!!!!
Καὶ ἂν καμμιὰ φορὰ συναντήσουμε κάποιον ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος δὲν μᾶς χαρίσει τὸ χαμόγελο ποὺ ἀξίζουμε, ἂς φανοῦμε ἐμεῖς γενναιόδωροι, ἂς γίνουμε ἐμεῖς ἀνώτεροι ἄνθρωποι καὶ ἂς τοῦ δώσουμε ἐμεῖς τὸ δικό μας,
ξέρετε γιατί;
γιατὶ κανένας δὲν τὸ ἔχει τόση ἀνάγκη, ὅσο ἐκεῖνος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ δώσῃ.
Χαμογελᾶστε, λοιπόν!
